ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าจะอธิบายให้คนอื่นรู้ได้ยังไง ถึงอาการสับสนในตัวเอง

แต่ยังไงๆผมก้อต้องเลือกอยู่ดี ว่าผมจะเข้าเรียนที่โรงเรียนนี้ดีมั้ย

ผมกลัวเหลือเกิน....กลัวว่าจะห้ามใจตัวเองไม่อยู่ มันจะเป็นอะไรไปมั้ย ถ้าผมจะของทำตามสิ่งที่หัวใจผมเรียกร้อง....ตามใจตัวเอง...เปิดเผยตัวเอง...ว่าผม...เป็นเกย์

ไม่คิดเลยว่าการตัดสินใจครั้งนี้ของผมเริ่มจะทำให้ผมลำบากใจเสียแล้ว

โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนประจำ อยู่ในเขตรั้วมหาวิทยาลัย...มันทำให้ผมรู้สึกสะดวกขึ้นในการปิดบังพ่อแม่(เพราะไกลบ้าน)...และสบายใจขึ้นที่จะปล่อยให้หลุดบ้างในบ้างครั้ง...เพราะสมัยนี้มันดีกว่าสมัยก่อนเยอะ

แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นก้อเถอะ...กันไว้ดีกว่าแก้...

ห้องนอนผมในตอนมอสี่มีรูมเมท สิบสองคน(ตอนนั้นหอชายมีหอเดียว) ก้ออยู่กันได้สบายๆ ไม่มีปัญหาอะไร

ผมก้อเริ่มทำความรู้จักกับคนที่ใกล้ที่สุด...คนที่นอนเตียงติดกัน

“หวัดดี...เราชื่อ เอ็ม”ผมเริ่ม...ทักกับคนที่ง่วนอยู่กับการจัดของอยู่

“อืม ดี...เรา ดิว”เขาเงยหน้าขึ้นแล้วตอบผม.....

ผมชะงักไปชั่วขณะหนึ่งก่อนที่จะทำหน้าเป็นปกติแล้วเริ่มคุยสานสัมพันธ์กับเขาต่อโดยที่ใจดวงน้อยๆของผมขณะนั้นกำลังเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง

เขาไม่ได้หน้าตาหล่อ...ไม่ใช่สเปคอย่างที่ตั้งไว้...ตัวไม่ได้สูงอย่างที่ชอบ...แต่เพียงแค่ผมเห็นหน้าเขาผมก้อเริ่มรู้สึกแล้วว่า....ตกหลุมรักเขาเข้าให้แล้ว...

--------------------------------------------------

ช่วงแรกๆตอนอยู่ในห้องเรียนผมก้อทำตัวแมนๆไว้

โดยคนอื่นในห้องเข้าก้อไม่ได้สงสัยหรือมาจับผิดอะไรผมมากนัก เพราะเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน....

ห้องเรียนของผมนั้นน่าจะเรียกได้ว่ามีครบทุกเพศเลยจริงๆ...ผู้หญิง...ผู้ชาย...เกย์ (ยังไม่รวมผม) ทอม และดี้

ไม่มีใครรังเกียจกันเลยนะแม้ว่าจริงแล้วผู้ชายในห้องจะเกลียดเกย์เอามากๆ...แต่ตราบใดที่ผมและเกย์อีกคนไม่เอาเค้าไปเป็นtargetทุกอย่างก้อรับกันได้

เพื่อนสนิทผมในห้องเรียนนั้นนอนห้องเดียวกับผม...แต่ไม่ใช่ดิวนะครับ ดิวเขาอยู่ห้องอื่นๆ

เพื่อนสนิทผมมีสองคน คนนึงชื่อเบสท์ อีกคนนึงชื่อโจ้

เบสท์เป็นคนตัวสูง ผิวสีน้ำผึ้ง(คนในห้องล้อว่าเค้าดำนะ ถึงแม้ว่าจะเกินจริงไปหน่อยก้อเหอะ) ไม่ค่อยบึกเท่าไหร่ จัดไปว่าเป็นคนผอมละกันครับส่วนโจ้นั้น สูงพอๆกับเบสท์แต่ขาวกว่าครับ

ผมเก็บความลับไว้ได้นานประมาณครึ่งปีครับ เรื่องมาแตกก้อเพราะว่า เบสท์คนนี้มาจับสังเกตได้ว่าผมหน่ะแอบมองดิวอยู่บ่อยๆ

ผมไม่ได้ตั้งใจมองนะครับ ผมก้อแค่อ่านหนังสือจนเหนื่อย แล้วอยากพักสายตา มองไปรอบๆห้องนอน แต่สายตาของผมมันไปหยุดอยู่ที่เขาเองตะหาก ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะครับ

ดิวก้อเป็นอย่างที่ผมบรรยายแหละครับในตอนแรก อะครับ...เขาไม่ใช่คนหล่อ แต่จัดว่าดูดี ไม่ใช่คนตัวสูง คงจะประมาณร้อยเจ็ดสิบเอ็ด เจ็ดสิบสองประมาณนี้แหละ แต่เขาเป็นคนหุ่นดีมากๆๆ เพราะเขาเป็นคนชอบเล่นกีฬาแล้วเขาก้อชอบชวนผมไปเล่นด้วย ตอนแรกผมก้อปฏิเสธอยู่หรอกครับ แต่หลังๆผมก้อไปกะเขานะครับ ไม่ได้ไปเล่นแต่ไปดูเขาเล่น เห็นเขาเล่นบาส เล่นแบท ผมก้อมีความสุข ไปดูเขาเล่นก้อไม่รู้เรื่อง แต่ก้อยังไปกะเขา

มีความสุขมากๆครับช่วงนั้น

พอความแตก(เพราะไอ้เบสท์ตัวดีแท้ๆเชียว) คนในห้องก้อไม่ได้เปลี่ยนแปลงอารายมากนัก ผมรู้สึกสบายใจกว่าเดิมเยอะที่ไม่ต้องปิดบังเพื่อนห้องเรียนแต่กลับมีปัญหากับดิวเสียอีก......

-------------------------------------------------

อ่านต่อ :http://writer.dek-d.com/InLuSt/writer/viewlongc.php?id=131255&chapter=1#ixzz1T7OWUb1J