วันจันทร์ที่ 25 กรกฎาคม พ.ศ. 2554

เสียงรถยนต์คันโก้ บีบแตรดังลั่นหน้าประตูบ้าน ทำให้ภูมิซึ่งกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ ต้องเดินไปดู
ปอนด์ มองไปยังหญิงสาวในทรงผมบ๊อบสั้น ผิวขาวๆ ร่างระหง กับรูปหน้าที่สวยหวาน ทำให้ตกตะลึกเล็กน้อย
“แซมอยู่ไหมครับ”
“พี่แซมไม่อยู่ ออกไปข้างนอก”
“ผม ชื่อ ปอนด์นะครับ เป็นเพื่อนของแซม ผมเข้าไปข้างในได้ไหม”
เขาแนะนำตัว พร้อมกับชะโงกหน้าที่สวมแว่นตาดำ พยายามเก๊กหล่อสุดฤทธิ์ แต่ยังไงซะพี่แซมก็ชนะขาด
“ขอโทษทีนะครับ รออยู่ข้างนอกก่อนได้ไหม เดี่ยวพี่แซมคงมา”


ปอนด์ฟังคำพูดของหญิงสาว ที่ขานรับนามตัวเองว่าครับ สร้างความแปลกใจให้กับเขายิ่งนัก แต่ที่ต้องชมคือ การรู้จักป้องกันตัวเองจากคนแปลกหน้า ที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เพราะมนุษย์ในยุคนี่ยากแท้หยั่งลึก ยิ่งกว่างมเข็มในแม่น้ำโขง
ยังไม่ทันที่ภูมิจะเดินไปรดน้ำต้นไม้ต่อ แซมก็มาถึงพอดี ชายหนุ่มสองคนพูดทักทายกันเป็นอย่างดี แสดงให้เห็นชัดว่า เขาสองคนเป็นเพื่อนกันจริงๆ ว่าแล้วภูมิก็ก้าวเดินไปรดน้ำต้นไม้ต่อ
“โห...ไปหามาจากไหนว่ะ สวยบาทใจชะมัดเลย” ปอนด์ถามเมื่อนั่งเล่นตรงศาลาทรงเกวียนกับแซม มองร่างระหงที่กำลังยืนรถน้ำต้นไม้อยู่
“น้องกูเอง” แซมตอบ
“เฮ้ย มึงไปมีน้องสาวสวยๆแบบนี้ ตอนไหนว่ะ”
“ก็เป็นน้องชายห่างๆ อะ”
ปอนด์ขมวดคิ้วอย่างสงสัย ก่อนที่จะเริ่มเอะใจ คิดอะไรออกมาได้
“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่เป็นผู้ชาย”
“ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ นี่แหละลูกผู้ชายตัวจริง” แซมพูดขำขำไป
ขณะที่เพื่อนชาย ขมวดคิ้วคิดอะไรสักอย่าง ครู่หนึ่งก็ยิ้มเจ้าเล่ห์
“ขอได้ไหมวะ”
“ขออะไร”
“สวยสวย น่ารักน่ารักแบบนี่ ผู้ชายก็ผู้ชายเถอะ ลองสักตั้งจะเป็นไรไป”
“มึงนิ กามจัดเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย” แซมชมเพื่อน เชิงต่อว่าไปพร้อมๆกัน
“มึงเองก็ใช่ย่อยที่ไหน เหน็บในสาวไหนๆก็ติดใจกันทั่วหน้า”
“ถึงกูเหน็บใน กูก็ไม่มั่วโว้ย.. กูรักเดียวใจเดียว”
“เออ.. ซะงั้นเชียว ไอ้แซม ว่าแต่ว่า ที่กูขอ มึงจะว่าอย่างไร”
แซมนิ่งเงียบไป ไม่ยอมตอบคำถามสักที จนปอนด์ไม่รอช้าเดินเข้าไปหาร่างบางที่กำลังรดน้ำต้นไม้เพลินๆอยู่
แซมรู้ฤทธิ์เดชของเพื่อนคนนี่ดี น้อยนักที่จะพลาดหากได้หมายตาใครไว้ ชายหนุ่มรู้สึกหวงห่วง คนของตัวเองอยู่เงียบๆ
สายตามองทั้งคู่ ที่กำลังคุยกันอย่างถูกคอ หัวเราะสนุกสนาน จนทำให้แซมรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา แต่ก็ต้องนิ่งเก็บไว้
นานแสนนานทีเดียว ภูมิขอตัวไปอาบน้ำ ปอนด์เลยเดินมายังเพื่อนชาย เขามองตาเพื่อนก็รู้ตามสัญชาติญาณของความเป็นเพื่อนชาย และที่สำคัญเป็นเพื่อนสนิทกันมากซะด้วย
“ภูมิ นี่เป็นคนน่ารัก จริงใจดีว่ะมึงอย่าปล่อยให้หลุดมือนะโว๊ย ไอ้แซม”
แซมหันหน้ามามองหน้าปอนด์เพื่อนชาย ที่อ่านใจเพื่อนได้แตกละเอียด
“แล้วครูดวงใจรู้เรื่องนี้ยัง” ปอนด์ถามขณะที่แซมส่ายหน้า
“เวรกรรมแท้ๆ วะไอ้แซมเอ้ย แล้วนี่มึงจะทำยังไงต่อไป”
“กูจะทำอะไรได้ว่ะ เขาไม่ได้รู้สึกแบบเดียวเหมือนกูนี่หนา”
“อ้าว ... มึงหล่อขนาดนี่ มีด้วยเหรอวะ โดนปฏิเสธ”
แซมไม่ตอบ แต่กลับมองไปภายในตัวบ้านที่เห็น ภูมิกำลังปัดฝุ่นเช็ดโต๊ะอยู่
“มึง...เออ...กูหมายถึง....เรียบร้อยยังว่ะ”
“ไอ้กาม กูไม่ยุ่งกับคนที่ไม่ยินยอมหรอก”
“โห่...... มึงก็ทำให้ยอมสิวะ”
คำแนะนำของปอนด์ ทำให้ชายหนุ่มคิดหนัก เงียบกริบไปพักหนึ่ง
“มึงรักเขาใช่ไหม”
“ไม่รู้ว่ะ”
“ชัวร์ ชัวร์ มึงรักน้องภูมิเข้าแล้วแน่นอน”
แซมนั่งเงียบอีกครั้ง ก่อนที่ทั้งสองจะพูดคุยกัน เป็นนานแสนนานทีเดียว ปอนด์จึงกลับบ้านเขาไป

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น

Search for content in this blog.