ตอนที่ 10 รักไม่ต้องการเวลา
เม็ดฝนที่ตกลงมาจากฟากฟ้าอย่างไม่ขาดสาย ยิ่งทำให้หัวใจของชายหนุ่มที่ยิ่งเศร้าอยู่แล้ว กลับต้องหมองตรมไปมากยิ่งขึ้น
เป็นเวลากว่าสามเดือน ที่แซมเอาแต่กักขังตัวเองอยู่แต่ในบ้าน ไม่ออกไปพบปะผู้คน
เป็นเวลากว่าสามเดือน ที่แซมไม่ได้พบใบหน้าใสใส น่ารักน่าเอ็นดู
เป็นเวลากว่าสามเดือน ที่แซม รอคอย รอคอยการกลับมา ของใครสักคนหนึ่ง ใครสักคนผู้เป็นที่รักสุดดวงใจ
ใครสักคนที่ทำให้เขาแทบจะบ้าคลั่ง
ชายหนุ่มเอามือก่ายหน้าผาก เหมือนคนที่เพ้อ เฝ้ารอ อย่างไร้ความหวัง
กริ้ง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมาอย่างไม่เป็นปี่เป็นขลุย ทำเอาหัวใจของแซมแทบหยุดเต้น
“โทรศัพท์นี้ดังขั้นมาได้อย่างไร” ชายหนุ่มคิดในใจ
ชายหนุ่มค่อยๆเอื้อมมือไปคว้าหยิบโทรศัพท์บ้านที่อยู่บนหัวเตียงนอน แต่สิ่งที่เขาทำกลับช้าไปเสียแล้ว
เพราะสัญญาณสายปลายทางได้ขาดหายไปเป็นที่เรียบร้อย
“อะไรกันวะ” แซมสบถออกมาอย่างหงุดหงิด ชายหนุ่มวางหูโทรศัพท์ลงบนเต้าของมันอย่างแรง แต่กลับไม่ตรงกับช่องที่วางไว้ ปลายหูโทรศัพท์เผลอไปถูกปุ่มๆหนึ่งอย่างบังเอิญ
“... คุณแซม รึเปล่าคะ .... ดิฉันโทรมาจากโรงพยาบาลกรุงเทพ ที่คุณภูมิมาพักรักษาตัวนะคะ
พอดีติดต่อคุณแซมไม่ได้เลย คือมีข่าวจะบอกคะ..........”
แทบไม่ถึงวินาทีของระบบปราสาทรับรู้เสียง แซมรีบลุกพรูขึ้นมาอย่างรีบร้อน ชายหนุ่มตั้งใจเสียงที่เปล่งออกมาอย่างใจจดใจจ่อ แต่แล้วก็เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง ข้อความเสียงได้จบลงไปแล้ว
บทความ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น