UNBREAK MY HEART
สายฝนที่ตกลงมาแบบไม่ขาดสาย และไม่มีวี่แววว่าจะหยุดตกทำให้ “ภูมิ” เด็กหนุ่มที่พึ่งตื่นจากฝันร้ายต้องรู้สึกหมองลงอีกครั้ง ...ภาพลางๆ ภาพเก่าๆ ที่ตัวภูมิเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนในภาพลางๆนั้นเป็นใคร
“โอ๊ยๆ..........”
เป็นอะไร..ภูมิ..เป็นอะไร พรนิภัทร รีบกระโจนจากใต้ถุนบ้านขึ้นมายังชั้นที่น้องชายของตนพักอยู่
“ปวดหัวอะ พี่พร”
ภรนิภัทร นิ่งเงียบไปพักหนึ่ง ใจอยากจะถามผู้เป็นน้องชายถึงเรื่องราวที่ครุ่นคิด แต่ก็ต้องชะงักเมื่อนึกถึงสุขภาพของภูมิ
“แล้วมานั่งตากละอองฝนทำไมกันละคุณภูมิ”
หญิงสาวเอื้อมมือจับที่ต้นแขนของน้องชายแล้วเดินนำไปยังห้องพัก ครู่หนึ่งเธอก็จัดการปิดประตูหน้าต่างเพื่อไม่ให้ละอองฝนกระเซ็นกระจายเข้ามา
“ภูมิเห็นใครก็ไม่รู้ครับพี่พร ... เขาช่างคุ้นหน้าภูมิเหลือเกิน”
“ไร้สาระ... พี่ว่าภูมินอนพักดีกว่า นี่ก็พึ่งออกมาจากโรงพยาบาล คิดมากไปเดี่ยวทรุดขึ้นมาอีกละแย่เลย”
“ครับ”
...............................................................................................................................
“คุณหมอบอกผมได้ไหมครับ .... “
“ขอโทษนะคะ นี้เป็นความลับของคนไข้ ดิฉันไม่สามารถบอกคุณได้คะ หวังว่าคุณคงเข้าใจ”
แซม แทบทรุดลงบนพื้น เขาเข้าใจจรรยาบรรณของคนที่เป็นแพทย์ แต่แพทย์ควรจะฟังเหตุผลของเขาด้วย
เหตุผลของความรัก ความรักที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง
“โธ่เอย” ชายหนุ่มสบถออกมาอย่างหัวเสีย
ทางโรงพยาบาลแจ้งว่า แพทย์ที่ทราบรายละเอียดของภูมิมากที่สุด คือคนเดียวกับที่ปฏิเสธเขาเมื่อครู่
ชายหนุ่มทุบกำปั้นลงไปที่ผนังเต็มแรง เสมือนว่าผนังดังกล่าวคือกำแพงขวางทางรักของตน ยังไงยังงัน
ชายหนุ่มชำเลืองมองไปที่ป้ายชื่อแพทย์หญิงคนดังกล่าว “แพทย์หญิงภรนิภัทร ......”
“เฮ้ย...” เมื่ออ่านจบ อะไรบางอย่างในป้ายชื่อ ทำให้ชายหนุ่มเปิดประตูห้องเข้าไปทันที
“คุณเข้ามาทำไม”
ภรนิภัทร หน้าบึ่งทันที
“คุณเป็นพี่สาวของภูมิ” ภรนิภัทร อึ้งไปพักหนึ่ง ก่อนจะแสร้งตีสีหน้าให้ปกติที่สุด
“ใช่ แล้วทำไม”
“งัน คุณก็คงทราบนะครับคุณหมอ ว่า...”
“ขอโทษนะคะ ดิฉันมีคนไข้รออยู่ คุณควรจะรีบออกไป มิเช่นนั้น ดิฉันจะเรียก รปภ.”
...............................................................................................................................
“พี่ทำไมกลับบ้านค่ำจังเลยครับ”
“อ๋อ พอดีวันนี้คนไข้เยอะ เลยกลับช้าหน่อย ” ภรนิภัทร ไม่อยากโกหกเอาซะเลย แต่ครั้งนี้จำเป็นจริงๆ เธออยากจะบอกว่า มีใครซักคนหนึ่งสะกดรอยตามเธออยู่ ซึ่งเธอรู้ดีว่าใคร
สองพี่น้องนั่งรับประทานอาหารเย็นด้วยกัน โดยที่ไม่มีใครพูดอะไรเลยซักคำเดียว จนกระทั้งถึงเวลาเข้านอน
“อย่านอนดึกนะ”
“ครับพี่”
ภูมินั่งเล่นที่ระเบียงบ้านไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้สึกง่วงเลยแม้แต่นิด ฟ้าโปร่งสดใส ไร้เมฆมามัวหมอง แสงดาวพราวระยับจับใจ ทำให้ภูมิอดคิดถึงใครซักคนหนึ่ง แต่แปลกที่เขาพยายามคิดจนแทบจะหัวระเบิดแต่ก็คิดไม่ออกว่าเขาคิดถึงใครกันแน่
“เขาเป็นใครกัน” ภูมิพูดคนเดียว พร้อมกับเงยหน้ามองดาวบนท้องฟ้า แล้วยิ้มให้กับตัวเองเบาๆ
!!!!! แก๊รก
เด็กหนุ่มหันขวับไปทางขวามือทันที เมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรผิดปกติ อยู่ที่มุมมุมหนึ่งของระเบียง เงาตะคุ่มขนาดใหญ่ ทำให้ภูมิรีบขยับตัวถอยหลังทันที
“ใครนะ”
“ใครนะ ออกมานะ”
......................................โปรดติดตามตอนต่อไป.......................
“ภูมิ”
ภูมิรีบขยับตัวเดินถอยหลังทันที ร่างสูงใหญ่ในเงามืดเริ่มค่อยๆ ปรากฏกายชัดเจนมากยิ่งขึ้น
“ภูมิ จริงๆด้วย”
เด็กหนุ่ม ตกใจเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อของตัวเอง และเขาก็ตกใจมากยิ่งขึ้นเมื่อร่างสูงใหญ่กรูเข้ามาหาตนอย่างรุนแรง พร้อมกับกอดรัดแน่นมากจนภูมิเองแทบจะหายใจไม่ออก
“ผมตามหาภูมิแทบแย่”
แซมกอดร่างบาง ใช่...เขาบางมากยิ่งขึ้น ตัวนิ่มกว่าเก่าเยอะเลยทีเดียว
“ผมคิดถึงคุณมากเลยนะภูมิ”
แซมยังคงกอด ชายคนที่เขารักอย่างไม่ยอมให้หลุดหายไปจากความคิดถึง แต่แล้วเขาก็ต้องค่อยๆ คลายอ้อมกอด ออกจนกลายเป็นยืนเฉยๆแทน
“ท่าทางคุณไม่คิดผมเลยนะ”
ชายหนุ่มเอื้อมมือจับที่ศรีษะให้เงยหน้ามองเขา
“คุณเป็นใคร”
คำถามที่ได้ยินจากปากคนที่เขารัก แทบทำให้แซมเขาทรุดลงที่พื้น
“คุณว่ายังไงนะ”
“คุณ...... นายเป็นใคร”
“ไม่นะ”
...............................................................................................................................
บทความ
พึ่งอ่านครับ สนุกมากเลยครับ แต่เห็นบอกว่าจะมีภาคต่อ ผมก็หาอ่านแล้วก็มาเจอล่าสุดแค่เนี่ยอะครับ มันรู้สึกค้างคาใจมากเลยครับอยากรู้ต่อครับ ช่วยอัพให้หน่อยนะครับ
ตอบลบ